Hein Hendriksen

Fotograferen kan verslavend werken en een misschien wel een beetje een obsessie worden. Als jongetje zat ik al veel bij mijn vader in de donkere kamer. Hij was een gepassioneerd en getalenteerd amateurfotograaf.

Op mijn dertiende verjaardag kreeg ik mijn eerste fototoestel, een Kodak Retinette 1A, een modern toestel, nieuw in de markt.  Een 35 mm camera met een optische beeldzoeker.

Ik mocht lid worden van de Deventer Amateur Fotografen Vereniging en in de categorie ‘gezinslid’ meedoen aan de fotowedstrijden. De hulp van mijn vader was onontbeerlijk. Na de studie kwam er van fotograferen niet veel meer terecht. Werk, huwelijk en kinderen vroegen alle aandacht.

Pas toen ik tegen de zestig liep kreeg ik weer de kriebels om te gaan fotograferen, maar nu digitaal. Eerst met zo’n klein toestelletje, een Canon Ixus 60, maar al gauw met een grote spiegelreflexcamera. Een Canon 50D met een groot aantal goede lenzen. En ja hoor, het fotovirus kreeg me te pakken. Eerst bloemetjes en bijtjes met de macrolens. En natuurlijk, de foto die je nog moet maken is de allermooiste, dus steeds meer met de camera een tuin of park in. Maar ja, na vele honderden bloemetjes, vliegjes, bijtjes en libellen wil je wel weer eens wat anders. Dus de straatfotografie opgepakt.

Zo maar wat zwerven door een stad en fotograferen wat daar gebeurt. Nooit komt het voor dat vergeefs de camera wordt meegenomen. Altijd is er wel iets bijzonders te schieten met de 35 mm lens. Mensen en gebeurtenissen. Maar ook mensen portretteren, geposeerd of spontaan. Zonder camera de deur uitgaan kan haast niet meer. Een steeds sterker wordend soort jachtinstinct. Tijdens trips naar Afrika met een telelens de wildernis in. Vakanties maximaal benutten voor allerlei vormen van fotografie.

Inmiddels is er zoveel te lezen over fotografie en zijn er zoveel foto’s te bekijken in boeken, bladen en vooral ook internet, dat over gebrek aan inspiratiebronnen niet geklaagd kan worden. Binnenkort ga ik mijn allermooiste foto te maken. Zeker weten!